Ένας φύλακας άγγελος στα μέτρα μου, να τον κοιτάζω με το βλέμμα μου, να με αγκαλιάζει με την αύρα του, να με καλύπτει με τις φτερούγες του, πούπουλα από το μαξιλάρι των ονείρων μου, όταν στην χώρα του ουρανού Σου ταξιδεύω!
Στα όνειρα της ημέρας μου σε περιμένω!!!
Αφήνομαι στα χέρια σου Μιχαήλ-Γαβριήλ!
Δια χειρός Χρυσάνθης Τσίτσα
Μόλις σε γνώρισα και αργότερα πριν σε ξεχάσω,δύο χρόνια, από φεγγάρια γεμάτα σε περίμενα!
Ανέπνεα για εσένα,
φύλαγα ευχές ανάμεσα από αναπνοές δύο γενεθλίων-χρόνια ανωριμότητας ή ωριμότητας-θα δείξει!
Πρίν σε γνωρίσω πάλι, χρόνια, αιώνες και ζωές φύλαγα μια θέση για εσένα στην καρδιά μου, όπως μαρτυρούσαν οι πνοές των αγγέλων,ηχός σειρήνας στην διακοή μου όπως δίδυμες σπίθες καίγονται, φλόγες να γίνουν
και τώρα...
άλλαξα!
Δεν μετάνιωσα...
Δεν κουράστηκα
Δεν λύγισα!Στην καρδιά μου κυλάει το αίμα της δικής σου!Το νιώθω να με πλήμμυρίζει ανάγκη!
Απλά ο κόκκος της άμμου στο χτύπημα της αλλαγής στο σώμα μου, έγινε πιο πυχτός, σχεδόν διπλός, το βλέμμα μου που κοίταζε ορίζοντες, αλλάζει οπτική γωνία!
Μπήκε η ψυχή στην τελική ευθεία!
Και τώρα που έρχεσαι πίσω...
τώρα που βρήκες τον δρόμο από τον σύννεφο του πόνου, που την ματιά σου τύλιξε, μία χάρη σου ζητώ!
Από την θέση που με βλέπεις, με θαυμάζεις, με κοιτάς και δίπλα μου προχωράς, πρέπει να ξεμουδιάσω!
Στάση ζωής ν'αλλάξω!
Όποιος σε θαυμάζει κατά βάθος δεν εκτιμάει καμία υποταγή παρά μονάχα υπακοή, να γίνεις κάτι άλλο, κάτι πολύ μεγάλο με το άπειρο να συγκριθείς.
Να αναμετρηθείς.
Να βγαίνεις πάντα νικητής.
Το θέλω
μα δεν το απαιτώ
βλέπεις εσύ δεν είσαι εγώ
μα αν φτερουγίζω ακόμη σαν άγγελος έκπτωτος στην καρδιά σου
μπορείς
αντέχεις
να με περιμένεις
θα γίνω πάλι αγκαλιά για να φυλάξω την καρδιά σου
μα πρέπει πρώτα να ακούσω την δική μου
πριν γινω η επιθυμία σου
να γίνω η φωνή μου
το γελαστό εσώτερο παιδί μου
που αγαπάει το κυνήγι
σαν ένα μέρος -στων δύο- το παιχνίδι
Κάπως έτσι σκυφτή,αντίκρυσα τον ήλιο το πρωί. Μέσα μου!Έξω από εμένα δεν μπορούσα τίποτα να δω! Δεν είπα λέξη!Σαν το μωρό, που να παραπονεθεί με φράσεις είναι αδύνατον. Έκλεισα τα μάτια μου και τραγούδησα για επτά λεπτά, το μάντρα, το τραγούδι της ψυχής μου, σε άλλη γλώσσα, πιο δική της, να εισχωρήσω μέσα στην λογική της.Να με καταλάβει.Να ακολουθήσω την ροή της.
Sat Siri, siri Akaal, Siri Akaal Maja Akaal, Maja Akaal,Sat Nam, Akal Moorat Wahe guru.
Ο πόνος κάπως άλλαξε. Αυξομειώνονταν σε ένταση μα δεν κατάφερε να με λυγίσει πιο πολύ.Μέσα μου η πίστη, με ψήλωνε περισσότερο και ας φαινόμουν σε άλλο βλέμμα ως το αντίθετο.Συνέχισα να προσεύχομαι, ένιωθα φτερά στον ώμο μου, ύστερα από επικλήσεις στους φτερωτούς αγγέλους μου, να με κυκλώνουν.Άκουγα φωνές να μου τραγουδούν" τα βάρη από πάνω μου πρέπει να εξωτερικευτούν, να απαλλαχθώ από το εγώ, που θέλει τα πάντα να προφταίνει, όλα να τα προλαβαίνει, πρέπει να τα μοιράζομαι, με όσους επιθυμούν να τα σηκώσουν".Μα το εγώ, δεν αντέχει ούτε καν τον πόνο. Πόσες ψυχές με απαρτίζουν; Πόσες επιθυμίες άλλων με κυκλώνουν;
Ποτέ δεν άφηνα κανένα βάρος να το φέρει εις πέρας κάποιος άλλος. Μόνη μου σηκώνω τα φορτία, όπου βάρος στην ζωή μου, διαθέτω έναν ώμο να το επωμιστώ. γιατί το κάνω, το αγνοώ.Κάποτε θα λογικευτώ. Ούσα θεραπεύτρια, δεν χορηγούμαι καμμία φαρμακευτική ανακούφιση μέσω συνταγής, απλά θέρμη από τις παλάμες μου,όλο το ανάστημα μου, έτσι έμαθα πως πρέπει να το ύψωνω.
Μα αποφάσισα να αφήσω την δικαιολογία, να βλέπω τον Θεό μπροστά μου, μέσα μου, πίσω από κάθε δοκιμασία, να γίνομαι όλο και πιο δυνατή. Να εμπιστεύομαι. Να γεύομαι την ίδια την ζωή. Η ψυχή δεν την διάλεξε για εμένα αλλά εγώ έγινα η επιλογή.Στο Ά, στο Ω, στο λάθος, στο σώστο.Στην ένωση, στον χωρισμό, στην γέφυρα, στον αποχωρισμό.Στην λύτρωση, στον ψυχαναγκασμό.
Και αυτό για μένα ως ψυχή, καλείται ο Θεός. Ο ένας, ο απόλυτός, ο μοναδικός, ο Αληθινός μου εαυτός!
Μέσα μου αναγεννήθηκε, από τις σταγόνες των δακρύων μου, έφτιαξε ουράνιο τόξο, από τις στάχτες των επιλογών μου, έφερε μία ελπίδα, από την Ιθάκη της ξενιτιάς, με έφερε πίσω στο λιμάνι της καρδιάς.Για Εμάς. Να μην πονάς!
